Κυριακή 7 Ιουνίου 2009



Σε τρομαζουν οι αδειες ωρες .
Περιεργες οι στιγμες οταν η σκοτεινη πλευρα της μοναξιας προβαλλει.
 Ειναι που φανερωνει την.. απωλεια.
Ενα κομματι σου που ξερεις πως δε θα το βρεις ξανα.
 Χαμενο στη χαραμαδα του χρονου.
Ξερεις πως υπαρχει το χεις δει μα η τολμη γονατιζει μπρος τη λογικη.
Σ αρεσει να ζεις με το ανεφικτο ,εμαθες ακομα και να το πλαθεις ...
κατι σαν την αληθεια.
Τις νυχτες πριν τα ματια βουλιαξουν στο σκοταδι,
την ανταμωνεις .
Καλπαζεις σαν αγριο αλογο σε κοσμο αγνωστο.
Φοβασαι
μα δε το δειχνεις.
Απλα τρεχεις για να σωθεις.
Γνωριζεις καλα
πως στο περασμα σου δε θα αφησεις ιχνη.
Κανεις δε θα διαβασει τα σημαδια.
Κανεις δε θα σ ακολουθησει.
Ελευθερη και τοσο μονη...
Αυτο το βραδυ μια μακρινη σκια για λιγο
 σταθηκε ..
Εκλεψε λιγη απ τη σιωπη.
Σου χαρισε
ενα δακρυ..
Σα ξημερωσει κι αυτη θα χει φυγει ...