Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

7.50 μ.μ.

Με ξαφνιασε το περασμα σου.Πιστευα πως απλα ξεχασες.Ηταν αυτη η υποσχεση πολυ βαρια.Ποτε δε σου θυμωσα .Ποτε μου δε μπορεσα ουτε για μια στιγμη.Δε ξερω αν ζητας εσυ κατι απο το χρονο ή ισως παλι ο χρονος να ζητα κατι απο σενα! Δε ξερω στ' αληθεια ...ισως να ναι εκεινες οι στιγμες που μειναν σα φαντασματα να μας πολιορκουν με θυμησες .
Ζωες διαφορετικες σ αλλους τοπους με παραλληλες σκεψεις .Τοσα απιστευτα χρονια περασαν !Αν προσπαθησει κανεις να το δει λογικα απλα θα τ ονομασει τρέλα. Εκει γατζωμενη σε στιγμες απεναντι απ τ ανοιχτο παραθυρι που ποτε δε καταφερες να περασεις. Ο δρομος των θνητων ειναι βατος και γνωριμος δε σ αδικω. Ενα παιδι που ελαμπε σαν ηλιος.Στη χουφτα του μπολικα ψιχουλα που σα τελειωσαν γρηγορα θελησε το γυρισμο....
Δεν ηταν φοβος μου πες "οχι δε το μπορεις" ..Ποτε δε μπορεσα μα και ποτε δε μ ένοιαξε στ αληθεια. Δεν ειδα προδοσια ..δεν ειδα τιποτα απ ολα οσα φανταστηκες .Ειδα μονο μια αδεια αγκαλια και μια ψυχη να σερνεται χωρις προορισμο. Τουτο μονο το κακο.Γιατι ποτε της δε θα βρει οτι λαχταρα..Παντα θα μπερδευεται σε κεινα τα μονοπατια ψαχνοντας ματαια να βρει οτι χαμενο ηταν απο πριν!
Ταξιδι ολακερο χωρις σταματημο. Κουραστικη τουτη η διαδρομη αλλα κι ασκοπη ?

Εφήμερα-Επίκαιρα-Ανεπίκαιρα

"Ηλικιωμένος άνθρωπος που επί χρόνια πολλά εργάστηκε στη διοικητική υπηρεσία, του Κράτους και ανέβηκε όλες τις βαθμίδες της, συνόψισε κάποτε τα διδάγματα της μακράς πείρας τον με μια παρατήρηση άξια να μας βάλει σε πολλές σκέψεις.

Το Κράτος, έλεγε, όχι ως αφηρημένη ιδέα, αλλά ως συγκεκριμένο βίωμα, σαν ένα κομμάτι από την ίδια τη ζωή μας, λείπει από τους ση μερινούς Έψηνες. Το αισθάνονται σαν ξένο, όχι δικό τους, και δεν το πονούν. Τη χώρα τους την αγαπούν με πάθος. Για μια χούφτα από το χώμα της είναι άξιοι να πεθάνουν με την πιο μεγάλη ευκολία. Άλλο Πα τρίδα, όμως και άλλο Πολιτεία. Με την Πατρίδα είμαστε στενότατα δε μένοι · την έχουμε βάλει μέσα στο αίμα μας, γιατί και με το αίμα μας την έχουμε κρατήσει. Την Πολιτεία όμως, δηλαδή αυτό τον ορισμένο τρό πο με τον οποίο έχει οργο.ντοθεί και διοικείται ο τόπος, αυτήν την απρό σωπη δύναμη που λειτουργεί στο όνομα, όλων για να εξασφαλίζει με τα όργανα και τους θεσμούς της τη ζωή και την ελευθερία μας, δεν μπο ρούμε να τη νιώσουμε σαν κάτι εντελώς δικό μας. Είναι ξένο σώμα για το αίσθημα μας.

Απόδειξη ότι δεν πονούμε, ούτε αισθανόμαστε ενστιγματικά την ανάγκη να προστατέψουμε ό,τι ανήκει στο Κράτος, το δημόσιο κτήμα. Απέναντι του δείχνουμε αδιαφορία και κάποτε μιαν απίστευτη εχθρό τητα και μανία, καταστροφής. Από παιδιά στο σχολείο κακοποιούμε βάρβαρα τα θρανία και τους τοίχους του σχολείου «ανήκει στο δη μόσιο, δεν είναι δικό μας». Την ίδια αστοργία δείχνουμε στα δικαστή ρια, στα άλλα δημόσια, γραφεία, ακόμη και στους πάγκους του πάρκου ή στις δημόσιες κρήνες, σε ό,τι τέλος πάντων είναι κρατική περιουσία. Μόλις αντιληφθούμε ότι κάτι τι ανήκει ή με κάποιο τρόπο βρίσκεται στην κυριότητα αυτής της απρόσωπης δύναμης, αν δεν μπορούμε να το οικειοποιηθούμε, με ευχαρίστηση το φθείρουμε. Με την ίδια ευκολία προσπαθούμε ν' αποφεύγουμε τις υποχρεώσεις μας προς το Κρότος ή να καταστρατηγούμε τους νόμους του. Είναι ο «άλλος», όχι ο εαυτός μας. Και τον ξεγελούμε ή σηκώνουμε το όπλο εναντίον τον, χωρίς να κατα λαβαίνουμε ότι κατά βάθος τον εαυτό μας απατούμε ή πληγώνουμε.

Και από τις παρατηρήσεις του αυτές ο πολύπειρος άνθρωπος έβγα ζε το συμπέρασμα ότι ίσως οι Έλληνες να μην είναι οργανικό, ικανοί να ποτιστούν από την ιδέα τον Κράτους. Ότι πιθανόν μέσα στην ίδια τη φυ σική τους υφή να υπάρχει κάποια τάση αναρχισμού...

Έχει αρκετά διαδοθεί αυτή η αντίληψη και συχνά ακούγεται. Ωστό σο μου φαίνεται πολύ παρακινδυνευμένη και άδικη στην απαισιοδοξία της. Δεν αμφισβητώ τα γεγονότα όπου στηρίζεται καθώς περισσότερα είναι δυστυχώς πραγματικά, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Αλλά την ερμηνεία που δίνεται σ' αυτά τα γεγονότα.

Ότι δεν πονούμε, ή ότι δεν πονούμε αρκετά την Πολιτεία σαν κάτι εντελώς δικό μας, είναι βέβαιο. Από αναρχισμό όμως π/ν αντιθέτους προς τα αισθήματα και τα συμφέροντά μας ή από άλλους λόγους: Και πώς είναι δυ νατόν αυτός ο δήθεν αναρχισμός να θεωρηθεί έμφυτη ιδιότητα ριζωμένη μέσα. στη δική μας φυλή; Μπορεί ο Έλληνας να είναι περισσότερο από άλ­λους λαούς ατομιστής, να μην πειθαρχεί τόσο εύκολα στο συλλογικό σώ μα και πνεύμα της ομάδας. Αλλ 'από το σημείο τούτο ως το σημείο να τον πούμε από τη φύση του αναρχικό, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Ορθό τερη φαίνεται μια άλλη εξήγηση. Ότι αυτή η αδιαφορία ή η λανθάνουσα εχθρότητα προς το Κράτος και τις λειτουργίες του είναι αποτέλεσμα ιστο­ρικών αιτίων και μιας κακοδαιμονίας που ατυχώς διαιωνίζεται. Ας μη λησμονούμε ότι επί μακρά χρόνια και κατά διαστήματα δεν υπήρχε γι' αυτόν εδώ τον πολυβασανισμένο λαό σύμπτωση Πολιτείας και Έθνους. Η κρα τική εξουσία στις διάφορες περιόδους της δουλείας δεν ήταν μονάχα ξένη αλλά και εχθρική προς την εθνική μας υπόσταση. Και επομένως γενε­ές γενεών, για να βεβαιώσουν την εθνική τους ιδιοτυπία, τη ξεχωριστή τους ύπαρξη, ήταν αναγκασμένες να μισούν, να απατούν και να πολεμούν τα όργανα και τις λειτουργίες που στα μάτια τους εκπροσωπούσαν το Κρά τος και σάρκωναν την ιδέα της Πολιτείας. Το κρυφό μίσος με τα ψυχικά, επακόλουθα του είναι πολύ πιο επικίνδυνο από τη φανερή αντίθεση, τον ανοιχτό πόλεμο. Συμπνιγόμενο από το φόβο τρέφεται από την κατάστασή του και αφήνει στα σκοτεινά στρώματα της ψυχής λασπερα κατακάθια που δεν εξαλείφονται. Ακόμη κι όταν λευτερωθεί από το ζυγό, δεν μπορεί εύ­κολα ένας λαός να αγαπήσει την Πολιτεία με τους περιορισμούς της, έστω και αν είναι τώρα δική του, αφού ως προχτές ακόμη το Κράτος ήταν η θέ­ληση και η βία του δυνάστη του.

Κατά ένα παράδοξο μάλιστα μηχανισμό, που μας τον εξηγεί σήμε ρα η Ψυχολογία, όταν ένας πολίτης με τέτοιες υποσυνείδητες κακώσεις από αρχόμενος γίνεται άρχων. παίρνει τις διαθέσεις και τους τρόπους που ο ίδιος πρώτο, μισούσε. Παίζει δηλαδή το ρόλο του ειδώλου που ως τώρα το φοβόταν και το αντιπαθούσε, γιατί έτσι νομίζει πως μπορεί να λευτερωθεί από τον εφιάλτη του. Ίσως γι' αυτό το λόγο συμβαίνει, όποιος παίρνει και μια παραμικρή ακόμη εξουσία στην Ελλάδα, να με ταβάλλεται αμέσους σε σατράπη...

Για να εξηγήσουμε όμως το φαινόμενο που εξετάζουμε, πρέπει να αναφέρουμε ακόμη ένα λόγο πολύ σοβαρό. Όταν λευτερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό αυτή η μικρή ελληνική γωνιά, η Πολιτεία μας δεν θεμελιώθηκε ούτε αναπτύχθηκε οργανικά απάνω σε κάποιες αυτόχθονες μορφές οργάνωσης και διοίκησης, βγαλμένες από τις δικές μας ψυχο­λογικές και άλλες ανάγκες και από την ιστορική κίνηση της ζωής του Έθνους, αλλά μας επιβλήθηκε απέξω από ξένους και με ξένους που φυ σικά δε νοιάστηκαν να εξετάσουν αν το φόρεμα τούτο ήταν κομμένο στο μέτρα μας, ούτε προσπάθησαν να το ταιριάσουν κάπως απάνω στο δι κό μας κορμί. Έτσι εφαρμόστηκαν κι εξακολουθούν να εφαρμόζονται πειραματικά στη χώρο. μας διοικητικοί και πολιτικοί θεσμοί που δεν μί λησαν ποτέ βαθιά στην ψυχή του λαού μας, ούτε ίσως ανταποκρίνονται εντελώς στις πραγματικές του ανάγκες.

Είναι γνωστές οι μελέτες του Κώστα Καραβίδα για την κοινοτική οργάνωση. Μπορεί να μη συμμερίζεται κανείς την αισιοδοξία και την πίστη του ότι και τώρα είναι δυνατόν να γίνει εκείνο που δεν έγινε άλ λοτε, στην ώρα του τη φυσιολογική. Ωρισμένως όμως θα αναγνωρίσει ότι θα ήταν πολύ διαφορετική, τελειότερη, η κρατική μας οργάνωση και πολύ στενός, οργανι­κά συνεκτικός, ο δεσμός του πολίτη με την Πο λιτεία στον τόπο μας, αν αυτό το θαυμαστό κύτταρο, η κοινότητα, που δημιουργήθηκε με το αίμα του λαού μας οπό πανάρχαια χρόνια και λειτούργησε τόσο λαμπρά στους χρόνους της δουλείας, αφηνόταν να αναπτυχθεί φυ σιολογικά σε ένα γενικότερο, πλούσια διακλαδωμένο και πυργωτά διαρθρωμένο διοι κητικό σύστημα. Τα ξενοφερμένα καθεστώτα σκότωσαν το κύτταρο τούτο και μας επέβαλαν θεσμούς και τύπους, μέσο, στους οποίους μάταια ως τώρα προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας. Βάλετε μαζί μ ' αυτές τις αιτίες την κακοδιοίκηση που είναι ενδημικό κακό στον τόπο μας, τη διαφθορά της πολιτικής μας ηγεσίας που τα ανομήματά της πλήρωσαν ακόμη και με το αίμα τους οι λίγες φωτεινές μορφές της νεότερης ιστορίας μας, προσθέσετε τέλος και τη βαθύτερη κρίση που περνάει εδώ και κάμποσα χρόνια η έννοια του Κράτους μέσα στις φοβερές αντινομίες της ζωής όλων των σημερινών λαώνκαι θα εξηγήσετε γιατί οι βασανισμένοι άνθρωποι αυτού του τό που, του πολυπατημενού από ξένους κάθε λογής, δεν αισθάνονται ακό μη εντελώς δικό τους το Κράτος. Ας μην τους καταλογίζουμε αναρχισμό, αφού η μοίρα τους έγραφε να μην είναι νοικοκυραίοι στο σπίτι τους και να μην αφήνονται ήσυχοι να φτιάσουν με τη δική τους ζωή και μέσ' από τη δική τους ιστορία τους κοινωνικούς των θεσμούς.

22 Ιουλίου 1948

(Ε.Π. Παπανούτσος, Εφήμερα-Επίκαιρα-Ανεπίκαιρα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1980, σ. 160-63)

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

ολα εχουν ειπωθει..

Δε δηλωσα ποτε ποιητρια .Δε θελησα να γραψω στιχους .Ξεκινησα σαν απλος ταξιδιωτης .Κουβεντα με τον εαυτο μου τιποτα αλλο δεν ειναι τουτες οι στοιχισμενες λεξεις. Έτσι αδοξα γεννιουνται και πεθαινουν μεσα μου.. έτσι κρυφογελουν αναμεσα σε λευκες σιωπες .Οι μικρες μου αληθειες ...

Αληθεια τι να ναι τουτη η αληθεια ? τι να σημαινει ? υπαρχει ενας γενικος ορισμος μα μου φαινεται πως ο καθενας προτιμα να την ερμηνευει με γνωμονα το ιδιο οφελος .
Ας κανω το ατόπημα να ξεγυμνωσω τη δικη μου ερμηνεια...
Ας χρησιμοποιησω την δια εις άτοπον απαγωγη για να βγαλω ενα συμπερασμα..Αληθεια εστι οτι δεν ειναι ψεμα. Μμμμ...να κατι γενικο και αποδεκτο .Τι να ναι τωρα ψεμα ? το ψεμα κρυβει σκοπιμοτητα .Κρυβει κακια .Κρυβει ανωριμοτητα .Καταδεικνυει την ανηθικοτητα του χαρακτηρα. Δειχνει ανεντιμοτητα .
Το ψεμα προκαλει με την αυθαδεια του . Μαστιγωνει την καλοσυνη .Ισοπεδωνει τις σχεσεις .
Γιατι οι ανθρωποι ψευδονται ? γιατι θελουν τα παντα να τους υπηρετουν ..για να αποκτουν ακομα και κεινα που δε τους πρεπουν!για να τα εχουν ολα ..ακομα και οσα δε χρειαζονται αλλα νομιζουν πως τα εχουν αναγκη. Υπαρχουν οι ερασιτεχνες και οι επαγγελματιες ψευτες .Οι πρωτοι ειναι πιο αγνοι κι εκεινοι που συνηθως μετανοιωνουν . Οι επαγγελματιες ποτε .Αναγαγουν το ψεμα σε τεχνη .Το σπουδαζουν και το σπερνουν ανεξελεγκτα ...αυτοι οχι μονο δε μετανοουν ποτε μα αντιθετα ικανοποιουνται λιγοτερο η περισσοτερο αναλογα παντα με το αποτελεσμα . Νιωθουν δικαιωμενοι με τον εαυτο τους γιατι ουσιαστικα μονον αυτον εχουν !
Καταδικασμενοι στη πληρη μοναξια γιατι ειναι η μονη που τους αξιζει. Ακομα κι αν ειναι σε πληθος κοσμου αναμεσα τουτοι θα ναι παντα μονοι γιατι κανεις δε θα ακουμπησει τη καρδια τους κι αυτοι κανενος ...

βαριεμαι να συνεχισω τωρα ..ασε που μ εχουν πιασει και τα διαολια μου..αλλη φορα η συνεχεια ..καλημερα.......