Τωρα απλα δεν εχουν τιποτα..εκτος απο μια αδεια ζωη,πονο και το αβασταχτο ενστικτο της επιβιωσης . Αυτο το τρομακτικο ενστικτο που σε καταντα να μοιαζεις με κυνηγημενο ζωο. Που σου εξαλειφει καθε εγωισμο και περηφανια..Μονο οσοι βιωσαν τουτο το αισθημα της ταπεινωσης μπορουν να καταλαβουν, οπως εκεινοι που ετυχαν σε περιοδους πολεμου και κατοχης...Πως στ' αληθεια ο συγχρονος χορτασμενος να κατανοησει τουτη την αναγκη?ποσοι απο μας τους κορεσμενους σχεδον απ' ολα περνα απ' το μυαλο πως την ωρα που εμεις χωνευουμε το φαγητο μας ξαπλωμενοι στην αναπαυτικη μας πολυθρονα καποιοι συνανθρωποι μας ψαχνουν στα σκουπιδια για τ' αποφαγια μας.Καθολου πρωτοτυπο οτι γραφω θαρρω...και σιγα το νεο .Η γιαγια μου λεει"ο χορτασμενος το νηστικο δε τον σκεφτεται"κι εχει τοσο δικιο!
Μονο που να καμια φορα σπαει ο διαολος το ποδαρι του ή καποιος αγγελος ξεστρατιζει(παρτε οποια εκδοχη θελετε) κι ο ανεμελος χορτατος ερχεται προσωπο με προσωπο με κεινον τον ταλαιπωρο νηστικο...εκεινον που δε του ζητιανευει ,που απλα ψαχνει στα δικα μας αχρηστα να βρει το παραμικρο με το οποιο θα ξεγελασει τη πεινα του.
Ολα αυτα ειναι τοσο γενικα κι αοριστα που σ αφηνουν αδιαφορο.. κι επειδη εγω ειμαι μια απο σας που χρειαζεται μια πολυ γερη γροθια στο στομαχι για να συνειδητοποιήσει ολα αυτα η σημερινη μου νυχτερινη βολτιτσα μου επιφύλασσε ενα καλο μαθημα.
Ειναι σχεδον δωδεκα τα μεσανυχτα και τρεχω να προλαβω ενα ψιλικατζιδικο στη Καυτατζογλου.Εχω ερθει σπιτι απο τη δουλεια ξεχνωντας να παρω τροφη για τη γατα.Εκεινη νιαουριζει και γω δε μπορω παρα να κανω το αυτονοητο.Ξαναφορω τα παπουτσια μου και να μαι παλι στο δρομο. Προχωρω βιαστικα μα δε μπορω να μη προσεξω μια σκια ..στην αρχη πιστεψα πως ειναι ενα παιδι, εφηβος.Σκυμμένος πανω απο ενα καδο, με αργες σχεδον νωχελικες κινησεις ξεδιπλωνε διαφορες χαρτινες συσκευασιες .Ηταν φανερο πως δεν ηταν τοσο τυχερος...σχεδον τον ειχα προσπερασει μα κατι μ εκανε να γυρισω το κεφαλι προς τα πισω και να τον ξανακοιταξω.. μια μαυρη σκια ..δεν εβλεπα προσωπο..μια κουκουλα καλυπτε ολο το προσωπο..πετουσε ενα αδειο σελοφαν ξανα πισω στο καδο ..και τοτε γυρισα..τον πλησιασα και τον ακουμπησα στον ωμο..εκεινος χωρις να τρομαξει αν και δε με ειχε δει με κοιταξε στα ματια..ηταν ενας νεος ανθρωπος αφρικανος,αδυνατος σα μικρο παιδι ..το βλεμμα του δεν εκρυβε φοβο ,μα πικρα..θεε μου ποση πικρα..ειναι αδυνατο κανεις ν αντικρισει ενα τετοιο βλεμμα και να το ξεχασει μετα..στα χερια μου κρατουσα τα χρηματα..του τα δωσα χαμογελωντας ελαφρα.."ελα παρε" μονο αυτο ψυθιρισα κι εκεινος απλα κουνησε λιγο το κεφαλι κι ειπε δυο φορες"τενκιου ,τενκιου"...ξαναγυρισα στο δρομο μου κι αρχισα ν απομακρυνομαι με τη σκεψη πως επρεπε να του δωσω περισσοτερα...αμφιταλαντευομουν κι ειπα να γυρισω πισω...δε το εκανα..απλα γυρισα το κεφαλι μου για να δω απο περιεργια τι εκανε..τον ειδα να στεκεται στο σταυροδρομι σα να μην ηξερε προς τα που να παει..μετα γυρισε και με κοιτουσε..εστριψα στη γωνια και χαθηκε απ το οπτικο μου πεδιο...και τοτε ηρθε "η γροθια στο στομαχι" ...απιστευτα δυνατη ..ο πονος ξεχυθηκε μεμιας κι εγινε δακρυ...μετα λυγμος..
