Διαμελισμενα ονειρα..

Πανω σε τούτο το άψυχο παιδικό κορμί, πολλες οι ρομφαιες !Η ανανδρια κι ατιμια περίσευει σ αυτη την αγελη .Κοινωνια δε τη λες ..γιατι δε μπορει να ναι ανθρωπινο τουτο το ειδος που την απαρτιζει ..Μια αγελη αγριων ζωων που μπροστα στο ζεστο αιμα ορεγεται ακομα περισσοτερο.

Τα Πατησια πια ειναι μια πολυπολιτισμική συνοικία . Ομως εχουμε μαθει να συμβιωνουμε . Είναι το μερος που μενω δυο στενα απο κει που εσεις καφροι σπειρατε τον πονο! Το σημειο που επιλεξατε ανεγκεφαλοι ειναι τοσο πολυσυχναστο που θα ηταν αδυνατο να μη συμβει καποιο κακο. Μα το τυφλο σας μενος και η βλακεια σας δε σας επιτρεπει να σκεφτειτε. Οι παρωπίδες του μυαλου σας δε σας αφηνουν να δειτε την αληθεια. Ανδρεικελα της μιας δεκαρας ,τσαμπουκαδες του κωλου αυτο που σπειρατε θα θερισετε! Σε μια αλλη εποχη που το ηθος περίσευε η αυτοκτονια σας θα ηταν μια καποια λυση !

Πως μπορει να κοιμαστε τα βράδια χωρις καμια τυψη ?τι θελετε αναμεσα μας και υπαρχετε ?πως μπορει ν μας αντικριζετε στα ματια ?ποιος σας ορισε προστατες μας ? χορτασαμε απο ηλιθιους προστατες και ψευτοεπαναστατες ...

Οσο για σας ελληναρες που αμολυθήκατε σε διαφορες σελιδες να βγαλετε χολη απλα ντροπη σας ! Τι στο καλο εχει παθει αυτος ο κοσμος ! εχουμε χασει τελειως την αισθηση της πραγματικοτητας .Δε μπορει να συμβαινουν ολα αυτα ..απλα δε γινεται.

Πως μπορει σε ενα νεκρο παιδι να βλεπεις χρωμα , εθνοτητα , θρησκεια ?Ενα ανθρωπινο πλασμα κομματιαστηκε ..ΑΝΘΡΩΠΟΣ τ ακουτε ?κι αδικα ..ΑΔΙΚΑ !!!!μια μανα σπαραξε που θα μπορουσε να ναι η μανα του καθενα μας ..ενα κοριτσι κινδυνευει να μεινει στο σκοταδι για παντα που θα μπορουσε να ναι η αδερφη σας ..

Και τουτη η οικογενεια ζουσε με ονειρα που η πατριδα τους τα στερησε και ετσι πηραν το δρομο της ξενητιας. Για σκεφτειτε ποσο πικρο ειναι ! Εδω δεν αλλαζουμε ευκολα συνοικια ..σπιτι αν και μπορουμε και καποιοι φευγουν απο τις πατριδες τους .Αυτο σκεφτειτε επιτελους τι σημαινει ..αν μπορειτε ακομα να σκεφτειτε λογικα! λες κι αυτη η οικογενεια ορεγόταν τους βρωμικους καδους μας ..ετσι ειπε να ερθει στην Ελλαδα γι αυτο. ΝΤΡΟΠΗ σας νεοελληνες !

Ναι εχουμε γινει πολλοι με τους μεταναστες και ναι αναμεσα τους υπαρχουν πολλοι κακοι .Μα αναμεσα μας οχι ?Ναι ηρθαν στο σπιτι μας αλλα εμεις τι ειμαστε κεφαλοκυνηγοι ή μήπως ανθρωποφαγοι? Αυτοι φταινε ή το ανυπαρκτο κρατος ?βλεπουμε το δεντρο κι αφηνουμε ολοκληρο δασος ! Ολοι μας ειμαστε μερος ενος συνολου .Ολη η γη μαστιζεται απο πολεμους απο φρικαλεοτητες που οδηγουν οργιες ανθρωπων σ ενα δρομο πολλες φορες χωρις γυρισμο.

Γι αυτο λεω ναι στους μεταναστες που ηρθαν εδω ως πολιτικοί ή θρησκευτικοι προσφυγες .Δε μπορω να τους αρνηθω γιατι ο Ξενιος Διας μου το προσταζει .Ναι δε την αντεχω την ιεροσυλια. Πως μπορει μια Ελλαδα να μη μπορει να θυμηθει τι σημαινει προσφυγια ? πως γινεται τουτη η μνημη να χει σβησει..

Κυριοι και κυριες πολιτικοι ρημαξατε την παιδεια και μας κανατε βλαμμενους. Κι εμεις ανιστορητοι πια βαδιζουμε κι οποιον παρει ο χαρος ! Γιατι αν γνωριζαμε την ιστορια θα μπορουσαμε ν αποκρυπτογραφησουμε ολα αυτα ..αλλα φευ ...το κακο ειναι εδω και μας καταδιωκει ..στο τελος μονο αφανισμο βλεπω. Οχι οχι δε μας αφανιζουν οι αλλοι , τα καταφερνουμε μονοι μας περιφημα. Εχθρος του Ελληνα ειναι ο κακος του εαυτος και μονον αυτος !

Δε θελω να γραψω αλλο ..καληνυχτα!

Γράμμα του Μάριου Ζ. από τις φυλακές Κορυδαλλού

Το γράμμα

Α’ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ 19.03.2010

Στις 11 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη, έγινε η σύλληψή μου από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Το αίσθημα της ελευθερίας και το δικαίωμα του διαδηλώνειν κόπηκε με μιας με μένος και βία από πάνοπλο αστυνομικό των ΜΑΤ, αφού του έχει δοθεί το δικαίωμα αυτό. Αφορμή της σύλληψης η συμμετοχή σε διαδήλωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και μη, πολίτη, έχοντας περίεργο κούρεμα και σακίδιο. Αιτία ο παραδειγματισμός.

Στην χούντα έσκιζαν με μαστίγιο τα πρόσωπα των εφήβων σπουδαστών μέσα και έξω από την νομική σχολή. Τώρα, με την ίδια βαρβαρότητα, η ¨σοσιαλιστική¨ κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας όλα της τα μέσα σκίζει και μαστιγώνει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν μοχθήσει, εκείνων που μοχθούν και εκείνων που αντιστέκονται και δεν φοβούνται να υπάρχουν, με βίαιες οικονομικές και τρομοκρατικές πολιτικές.

Την πολιτική ευθύνη της παράλογης σύλληψης υποχρεούται να την αναλάβει το κράτος. Η καθολική πολιτική αντίδραση που εκφράστηκε μέσα από το κύμα διαμαρτυρίας, αποδεικνύει ότι η κοινωνία αντιστέκεται. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό για ’μένα, που συνειδητά επέλεξα να παραμένω ανένταχτος. Το κράτος ζητά την ανυπαρξία μας και φοβάται την ύπαρξή μας.

Δεν είναι τόσο η δική μου περίπτωση προφυλάκισης, όσο τα αλλεπάλληλα παραδείγματα ψευδών κατηγοριών που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την προσπάθεια του κράτους να τρομοκρατήσει και να ταπεινώσει τον κάθε άνθρωπο που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, όσο και να αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε άλλο διανοηθεί να τα υπερασπιστεί, δημιουργώντας κοινωνίες άβουλες που δεν θα αντιδρούν και δεν θα διεκδικούν.

Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του.

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά, συνεχιστές στην προσπάθεια για απελευθέρωση των κρατουμένων και της σκέψης.

Από τα κρατητήρια στην ΓΑΔΑ, γραμμένος στους κίτρινους τοίχους όπου υπάρχουν ακόμα ξεχασμένοι κρατούμενοι για μέρες και μέρες μέσα σε άθλιες συνθήκες.

Χρυσό κλουβί, υγρό κλουβί, λίγο το νοιάζει το πουλί.

Μάριος Ζ.

http://www.inews.gr

"οι καταραμενοι" της πολης...

Τις νυχτες σε καποια σκοτεινα δρομακια σκιες ξεγλιστρουν ,μοναχες,περιπλανομενες,απεγνωσμενες.Καποτε ησαν ανθρωποι.Καποτε γνωριζαν τη ζωη..ακομα και το γελιο.Ειχαν γονεις,αδερφια,συγγενεις..ακομα και πατριδα.

Τωρα απλα δεν εχουν τιποτα..εκτος απο μια αδεια ζωη,πονο και το αβασταχτο ενστικτο της επιβιωσης . Αυτο το τρομακτικο ενστικτο που σε καταντα να μοιαζεις με κυνηγημενο ζωο. Που σου εξαλειφει καθε εγωισμο και περηφανια..Μονο οσοι βιωσαν τουτο το αισθημα της ταπεινωσης μπορουν να καταλαβουν, οπως εκεινοι που ετυχαν σε περιοδους πολεμου και κατοχης...Πως στ' αληθεια ο συγχρονος χορτασμενος να κατανοησει τουτη την αναγκη?ποσοι απο μας τους κορεσμενους σχεδον απ' ολα περνα απ' το μυαλο πως την ωρα που εμεις χωνευουμε το φαγητο μας ξαπλωμενοι στην αναπαυτικη μας πολυθρονα καποιοι συνανθρωποι μας ψαχνουν στα σκουπιδια για τ' αποφαγια μας.Καθολου πρωτοτυπο οτι γραφω θαρρω...και σιγα το νεο .Η γιαγια μου λεει"ο χορτασμενος το νηστικο δε τον σκεφτεται"κι εχει τοσο δικιο!

Μονο που να καμια φορα σπαει ο διαολος το ποδαρι του ή καποιος αγγελος ξεστρατιζει(παρτε οποια εκδοχη θελετε) κι ο ανεμελος χορτατος ερχεται προσωπο με προσωπο με κεινον τον ταλαιπωρο νηστικο...εκεινον που δε του ζητιανευει ,που απλα ψαχνει στα δικα μας αχρηστα να βρει το παραμικρο με το οποιο θα ξεγελασει τη πεινα του.

Ολα αυτα ειναι τοσο γενικα κι αοριστα που σ αφηνουν αδιαφορο.. κι επειδη εγω ειμαι μια απο σας που χρειαζεται μια πολυ γερη γροθια στο στομαχι για να συνειδητοποιήσει ολα αυτα η σημερινη μου νυχτερινη βολτιτσα μου επιφύλασσε ενα καλο μαθημα.

Ειναι σχεδον δωδεκα τα μεσανυχτα και τρεχω να προλαβω ενα ψιλικατζιδικο στη Καυτατζογλου.Εχω ερθει σπιτι απο τη δουλεια ξεχνωντας να παρω τροφη για τη γατα.Εκεινη νιαουριζει και γω δε μπορω παρα να κανω το αυτονοητο.Ξαναφορω τα παπουτσια μου και να μαι παλι στο δρομο. Προχωρω βιαστικα μα δε μπορω να μη προσεξω μια σκια ..στην αρχη πιστεψα πως ειναι ενα παιδι, εφηβος.Σκυμμένος πανω απο ενα καδο, με αργες σχεδον νωχελικες κινησεις ξεδιπλωνε διαφορες χαρτινες συσκευασιες .Ηταν φανερο πως δεν ηταν τοσο τυχερος...σχεδον τον ειχα προσπερασει μα κατι μ εκανε να γυρισω το κεφαλι προς τα πισω και να τον ξανακοιταξω.. μια μαυρη σκια ..δεν εβλεπα προσωπο..μια κουκουλα καλυπτε ολο το προσωπο..πετουσε ενα αδειο σελοφαν ξανα πισω στο καδο ..και τοτε γυρισα..τον πλησιασα και τον ακουμπησα στον ωμο..εκεινος χωρις να τρομαξει αν και δε με ειχε δει με κοιταξε στα ματια..ηταν ενας νεος ανθρωπος αφρικανος,αδυνατος σα μικρο παιδι ..το βλεμμα του δεν εκρυβε φοβο ,μα πικρα..θεε μου ποση πικρα..ειναι αδυνατο κανεις ν αντικρισει ενα τετοιο βλεμμα και να το ξεχασει μετα..στα χερια μου κρατουσα τα χρηματα..του τα δωσα χαμογελωντας ελαφρα.."ελα παρε" μονο αυτο ψυθιρισα κι εκεινος απλα κουνησε λιγο το κεφαλι κι ειπε δυο φορες"τενκιου ,τενκιου"...ξαναγυρισα στο δρομο μου κι αρχισα ν απομακρυνομαι με τη σκεψη πως επρεπε να του δωσω περισσοτερα...αμφιταλαντευομουν κι ειπα να γυρισω πισω...δε το εκανα..απλα γυρισα το κεφαλι μου για να δω απο περιεργια τι εκανε..τον ειδα να στεκεται στο σταυροδρομι σα να μην ηξερε προς τα που να παει..μετα γυρισε και με κοιτουσε..εστριψα στη γωνια και χαθηκε απ το οπτικο μου πεδιο...και τοτε ηρθε "η γροθια στο στομαχι" ...απιστευτα δυνατη ..ο πονος ξεχυθηκε μεμιας κι εγινε δακρυ...μετα λυγμος..

συντομο ανεκδοτο...

...ποδηλατόδρομος στην Κηφισιά!

*αντε με το καλο και αιθουσα δωρεαν σίτισης... στην Εκάλη*

And because Love battles by Pablo Neruda

And because Love battles by Pablo Neruda

Bullet Proof Soul- Sade

παιρνει χρονο να καταλαβεις..μεχρι το μουδιασμα να γινει πονος..να δεις το αιμα..να νιωσεις τη πληγη..
τωρα με βαμμενα τα χερια στεκεις...κανεις εχθρος..μονο σκιες,
λαβωθηκες απο μια σκια! τι ατυχια και τι ειρωνεια..απο το ανυπαρκτο..
αφου οτι αγαπας στεκει στο φως γιατι αφηνεις το σκοταδι να πλησιαζει κι ας μη σ' αγγιζει..

A Song of Despair- Pablo Neruda

The memory of you emerges from the night around me.
The river mingles its stubborn lament with the sea.

Deserted like the dwarves at dawn.
It is the hour of departure, oh deserted one!

Cold flower heads are raining over my heart.
Oh pit of debris, fierce cave of the shipwrecked.

In you the wars and the flights accumulated.
From you the wings of the song birds rose.

You swallowed everything, like distance.
Like the sea, like time. In you everything sank!

It was the happy hour of assault and the kiss.
The hour of the spell that blazed like a lighthouse.

Pilot's dread, fury of blind driver,
turbulent drunkenness of love, in you everything sank!

In the childhood of mist my soul, winged and wounded.
Lost discoverer, in you everything sank!

You girdled sorrow, you clung to desire,
sadness stunned you, in you everything sank!

I made the wall of shadow draw back,
beyond desire and act, I walked on.

Oh flesh, my own flesh, woman whom I loved and lost,
I summon you in the moist hour, I raise my song to you.

Like a jar you housed infinite tenderness.
and the infinite oblivion shattered you like a jar.

There was the black solitude of the islands,
and there, woman of love, your arms took me in.

There was thirst and hunger, and you were the fruit.
There were grief and ruins, and you were the miracle.

Ah woman, I do not know how you could contain me
in the earth of your soul, in the cross of your arms!

How terrible and brief my desire was to you!
How difficult and drunken, how tensed and avid.

Cemetery of kisses, there is still fire in your tombs,
still the fruited boughs burn, pecked at by birds.

Oh the bitten mouth, oh the kissed limbs,
oh the hungering teeth, oh the entwined bodies.

Oh the mad coupling of hope and force
in which we merged and despaired.

And the tenderness, light as water and as flour.
And the word scarcely begun on the lips.

This was my destiny and in it was my voyage of my longing,
and in it my longing fell, in you everything sank!

Oh pit of debris, everything fell into you,
what sorrow did you not express, in what sorrow are you not drowned!

From billow to billow you still called and sang.
Standing like a sailor in the prow of a vessel.

You still flowered in songs, you still brike the currents.
Oh pit of debris, open and bitter well.

Pale blind diver, luckless slinger,
lost discoverer, in you everything sank!

It is the hour of departure, the hard cold hour
which the night fastens to all the timetables.

The rustling belt of the sea girdles the shore.
Cold stars heave up, black birds migrate.

Deserted like the wharves at dawn.
Only tremulous shadow twists in my hands.

Oh farther than everything. Oh farther than everything.

It is the hour of departure. Oh abandoned one!