Μια Πρόβα "νυφικού"

Κλέβοντας από την απόσταση τιμή
χαράζω βαθιά το νυστέρι στο φτωχικό σου βραδυνό.
Σάπια μήλα και κείνο το μισοφαγωμένο ψωμί που ξερνά
 βρωμερά σκουλήκια στο πάτωμα.
Δυσωδία και το παραθύρι κλειστό.
Πως βρέθηκα μες στον αέρα αυτόν που ζέχνει ;
Ποιο φάντασμα του νου μ οδήγησε
να πλάθω ερωτήματα
για πράγματα νεκρά;
Αν σκεφτείς ,φίλε μου, τη μικρή σου ζωούλα φτερωτή φυγάδα της κόλασης
κείνη θα πετάξει
κι αφού αλέσει τη γη
παραπλανήσει τ΄αστέρια
θα ρθει και θα λουφάξει σε μια κόχη ξυραφιού.
Κει το κουκούλι της ψηλά θα υφάνει,πάνω από το γεύμα,
κέντημα με χίλια μύρια  νήματα ,
πολύτιμο στολίδι του ταβανιού σου.

για τις ζωές που ακολουθούν.

Η βρεγμένη  σάρκα σέρνεται,
 αποφάσισε ταξίδι τρανό.
Τραπέζι-νεροχύτης
νεροχύτης τραπέζι.
Και τρίζει ο κόσμος γύρω όπως η ψάθινη καρέκλα .
Τρομάζει ,κοιτά τα άκρα κι αναρωτιέται
"ο χορός;"
ένα ρόδινο χρώμα ,ουρανός βαμμένος από το νυχτοδείλι
έτσι απλώνεται η ματιά του στο κενό.
"που πήγε ο χορός ; που τον ξέχασα; "
χαμένη στο τίποτα μια μουσική με καταδίκη βαριά στις πλάτες
 ακουμπά το υγρό σώμα ,
ανατριχίλα.
Θυμάται..
Τότε..
Εκείνη..
Μια γέρικη καρδιά ,φωλιασμένη στα νιάτα ,
στο σκληρό πετσί και την αθανασία.
Θωράκιση διπλή ,τριπλή αμέτρητη.
Άντε μη μπει ο πόνος εκεί  γελοίοι κατασκευστές του ανθρώπινου σώματος.
άντε μη μπουν οι μύχιες σκέψεις που τινάζουν τα κορμιά και σκορπούν αισθήματα.
Άντε μη μπει και κείνος ο έρωτας , αλήτης, χωρίς συνοδευτικά χαρτιά και συστάσεις.
Άντε ..
Κραδαίνει το δόρυ στο πάτωμα
τούτη τη φορά ούτε η μαγκούρα τον σώζει
αδύνατο να σηκώσει τον καημό.
Κάθεται ξανά,
οι σταγόνες απ΄το βάφτισμα ακολουθούν τη φθορά
αναπόφευκτα
κάποια στιγμή
θα ρθει η στεγνή ώρα
θα ελευθερωθεί.
Όχι ακόμα
Δεν έχει κάνει τη πρόβα νυφικού.
Δεν έχει μπει στο κουφάρι του μέσα να νιώσει την αλήθεια.
Κοιτά το κουκούλι και βλέπει τη γυναίκα.
Μια γυναίκα παιδί.
μια οπτασία όλη ένα βλέμμα,
χωρίς μάτια, χωρίς χέρια, χωρίς μαλλιά.
Ούτε φωνή μόνο βάθος...ένα βαθύ ποτάμι, σκοτεινό ,τρομακτικό κι απέραντο.
Δε φτάνει η ματιά στο άπειρο
κι ο ανθρωπάκος συρρικνώνεται μεμιάς
 κιμωλία σ΄ ένα μαυροπίνακα που δε ζωγράφισε ποτέ.
Πράξεις μόνο.
Συν, πλην.. ίσον.
Γελοιότητα.
Χαμογελά με το στόμα γεμάτο αποφάγια.
Η χαρά  ναρκωτικό της ζωής του.
Το κουκούλι-νυφικό τον κοιτά, αυτός εκείνο.
Πίκρα.
Κάποτε αυτός ο άντρας ονειρεύτηκε μια πρόβα νυφικού ,τη φόρεσε στη νύχτα της γυναίκας αντί για σάβανο.
Έτσι για να νιώθει ιππότης κι όχι θύτης.
Υποκρισία.
Θέλησε να μετρήσει τις αντοχές του ως άνθρωπος στο χλωμό πρόσωπο ενός αγέρα..

ο αέρας δεν έχει σώμα
ο αέρας  δε πονά .

κι έμπηξε βαθιά τις δαγκάνες ,
να δει το αίμα του στο μέλλον.
να κτίσει τη χαρμοσύνη στο παρόν.
μια πρόβα νυφικού με κουστούμι
πόσο πονά; "χαρά θέλω και πριν τη δω θα τη πλάσω" ..

Κάτω από το μαύρο λιγδιασμένο παπούτσι ..η τελευταία κλωστή .
ένα κέντημα που δε πρόλαβε καν να τελειώσει
με τη λάμψη του έντυσε την ευτυχία
διαβαίνουν τώρα τα σοκάκια.
τα γέλια αντηχούν , οι σκιές ξεμακραίνουν

μένει στο αεράκι  η τελευταία πράξη ,να μαζέψει τα σκουπίδια ,να σβήσει κι αυτόν
  τον απόηχο!

το ταξίδι

Ένα χαμόγελο παιδιού 

αυτό είσαι 

Ένα μικρό μιρμήγκι που τις ασέληνες νύχτες βουρκώνει

μοναχό

παρατάς το παιχνίδι του άντρα και

ξεφλουδίζεις αργά τον τοίχο των αναμνήσεων.

Κει μέσα στη γαλήνη

φαντάζεσαι πως θα βρεις

τις απαντήσεις των καιρών.

Κει στο σκοτάδι η εξυπνάδα σου περιττή

γιατί δε τη βλέπεις 

γιατί δε δίνει λύσεις,

γιατί δε σου κλειδώνει το θυμό.

Το ξέσπασμά σου τόσο βουβό

τρομαχτικό 

κραυγή!

Τότε είναι που ναρκώνεις τη ψυχή

τινάζεις απ' το καβούκι τον πόνο

μαζί κι ό,τι κουβαλάς χωρίς να φταίει.

Παιδί είσαι 

έτσι κάνουν τα παιδιά.

κρύβονται 

αδικούν 

μα παλι αγαπιούνται.

Στις νύχτες αυτές τις άπειρες 

ονειρεύεσαι το δικό σου φεγγαρι

σε χώρες μακρινές 

ολόγιομο

αστραφτερό

σε κόσμους ξέγνοιαστους

χωρίς αποσκευές

που το τραγούδι δε κοπάζει 

που τα πόδια δε σταματούν το χορό

κι η μουσική  ακόρεστη πείνα σου.

Σε τούτη τη γη που φαντάζεσαι πως τρέχεις 

μυρωδιές βαμβακιού

άπλετο φως

συ ο καθως πρέπει ,ο κύριος που έχτισες τόσα χρόνια

μες τη γραβάτα σου

και στο καλοσιδερωμένο πουκάμισο..

έχεις άραγε αναλογιστεί πως είναι η βουτιά μες στο λευκό;;;

Γνωρίζεις πόσο εύκολα τον άμαθο μπορεί να  πνίξει μια αγκαλιά του;;;

Επιθυμεί ο άνθρωπος πάντα αυτό που δε κατέχει

εκείνο το ανέφικτο 

και δυσκολο

το όνειρο.

Σε τούτη τη γη που φανταζεσαι πως τρεχεις 

οι όχθες του ποταμού ξενες 

μυστικές

πλάνες.

Ν΄ανταμώσεις ανθρώπους άγνωστους

να χαθείς στα χρώματα και στις  ντοπιολαλιές.

να νιωσεις ξενος

να γινεις ένας ξένος.

Εκείνος που δεν θα εχει εγνοιες

εκείνος που στο ποταμόπλοιο ψηλα θα σταθεί

στη ρότα του επάνω

θα απλώσει το χέρι 

η τελευταία φωτογραφία του εαυτού του

θολό το νερό χάνεται αργά και σβήνει .

Σ΄αυτή τη χώρα του μυαλού,  τις νύχτες , ταξιδεύεις

 σε κείνες τις ασέληνες

αχ ζωή!

αυτα ειναι τα παιδιά !

δημόσιο .δημοτικό και δήμιο

Κομμάτι της κόλασής σου με βάφτισες
φιλήδονε εραστή που στη  ομίχλη σα τυλίχτηκε το κορμί σου, ρίγησες.
Κρίμα που ήσουν σκιά και στο σκοτάδι χυμούσες σα θεριό,
ανέβαινες πολύ ψηλά τη μορφή σου μη πλάσουν χείλη .
Μη τυχόν και λαβωθεί το νόημα της ύπαρξης σου.
Το νόημα!
ποιο νόημα άραγε ;;
έτσι σοφός κι απόμακρος λογιόσουν βασιλιάς σου,
κανείς ποτέ να μη μπορεί ν αγγίξει τα φτερά σου !
και μετά το παραμύθι έλεγε πως φτάνουν πια οι ρίμες ,
πως απο δω και μπρος θα φέρνουμε μόνο μπροστά σου μνήμες!

Κι άρχισε ο φόβος να τρανεύει το κορμί να λυγά
κι ο κουρσάρος με το κουλό του χέρι να σου γνέφει "προχώρα"
Η σανίδα τρίζει ,
η θάλασσα παγωμένη και σιωπηλή σα και σένα.
Μόνο το βλέμμα σας μιλά
το δικό σου και της γαλαζιας αφέντρας που σήμερα φόρεσε τα καλά της .
έτσι κάνει πάντα σα καταπίνει παληκάρια
 στο βυθό της
πανηγύρι στήνει
κι ορέγεται την ηδονή κι όλο πίνει ...πίνει...

Σε τόσο ανόητο ποίημα θα πεις πως χώρεσες ..πως άντεξε η ντομπροσύνη
μα η ειρωνεία στέκεται πιο όμορφα σ΄αυτά τα στέκια.
και ντομπροσύνη είναι να μέμφεσαι κείνο των βασιλιάδων στέμμα το ολόχρυσο ,το πλουμιστό,.
τ΄αγορασμένο μ αίμα!

Ένα βήμα πριν το χάος ,κι αναρωτιέσαι με το φόβο σου αντάμα.
άραγε πως θα ναι η ζωή
χωρίς κανένα θάμα;;;
Θρήνος. μοιρολόγι. όπως την εποχή της μαύρης σου καταχνιάς
εκείνης που σ ακολούθησε κι ας εκλεισες τη πόρτα.
Μα τι μπορεί να σταματά το θάνατο ! για ρώτα !
Μαζί του τον κουβάλησες ,θαρρούσες άσπρο ρούχο ,
μα παίρνει όλες τις μορφές το μαύρο πλάσμα τούτο.

Το έσυρες Περίτρανε σ΄ολα τα μονοπάτια , το μέθυσες ,το ύψωσες ..
το τσάκισες στ΄αμπάρια!

Τώρα κείνο το κορμί  βουτά στο άπειρο με ματια υγρά σα μωρού παρακαλεί για έλεος
σπαρταρά το γυρισμό που δε θαρθει ξανα
Ποτέ!
όταν εσύ τολμάς να γράψεις στη μοίρας τα κιτάπια μη ζητάς γυρισμούς
μη στέκεσαι νεκρό κουφάρι να σε διασύρει ο φόβος.
Θάρρος θέλει το τίποτα .Απόφαση η ώρα μηδεν.
Γεννιέσαι ξανά
την ώρα που το νερό γλύφει το κορμί
βαφτίζεσαι ξανά
και τ όνομα σου ;;;
Mμμ εδώ με προσοχή διαλέγεις το "Κανένας" γιατί αν τολμήσεις τόσο δα λεξης πλάνας τα χάδια να δεχτείς τότε καλέ μου, να ετοιμάζεσαι
ξανα σε κείνης της θάλλασας τον ιστό
να μπλεχτείς.

Κι αν τούτο δω το πλάσμα που σκαρφίστηκε ολη την ανοησία φοβάσαι μη το κανει μονάχα από κακία.,τότε καλέ μου
χόρεψε μ΄ ολη την κομπανία
σκόρπισε τα χαμόγελα ,λικνισε το κορμί σου
κι αφησε τη μαρμαρυγή που τρώει το κορμί σου!

ασπαργάνωτο

να  γεννηθεις στη φυση ,
να σε σπαργανωσει το χωμα
να σε ξεπλυνει η βροχη
 άχνα των ζωων να ζεστανουν το κορμι
να ρθουν τα  κιτρινισμενα φυλλα των δεντρων να σε στεφανωσουν,

 υπαρξη
πως να σταθεις αραγε σε τετοια ποδια;;;
και κεινη η ψυχη ;;; γυαλινη ή όχι ;;;

στον αντίποδα

να χεις  γεννηθει σε γυαλα ,
να σ εχει σπαργανωσει ενα υφασματινο λευκο σεντονι,
να σ  έχει ξεπλυνει το τρεχουμενο νερο βρυσης,
να σ έχει ζεστανει της μανας το φιλι
 να σε έχουν στεφανωσει με ονοματεπωνυμο,

πληρης ανθρωπος
πως να πετάξεις με τέτοια φτερά;;;
και κείνη η ψυχή ;;;ατσάλινη ή όχι;;;

επιλογή ;


                                                                                                                                                 

μονολογισμός

Πρεπει να εχω ηρεμησει καπως τωρα.
Προσπαθω να καταλαβω πως ο εκνευρισμος μου αυτη τη φορα κρατησε τοσο λιγο.
Πως ο πονος δε μ επισκεφτηκε καθολου.
Βαρεθηκε κι αυτος.. Τοσες νυχτες!

Πτώση

Αυτή τη πτώση  κανείς μη σταματήσει.

Ζωή σε όρια φανταστικά όπου κανείς δε χώρεσε.

Ο αέρας μαστιγώνει τις σκέψεις,

την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχουν,

Και το αντάμωμα με τη γη δεν αργεί.

Στροβιλίζεται το κορμί 

τα χέρια ανοιχτά ..αγκαλιάζουν 

σε χορό άγνωστο 

 εικόνες ,άμορφες..

Πόσο όμορφο τούτο το γαλάζιο,

πολιορκία της μνήμης

η ώρα που κάθισε στη ποδιά 

του έρωτα,

που δε ξεχνά ,

σκλάβος στο παρελθόν ,χαμογελά εκεί,

παιδί ,

γαλήνη,

ευτυχία..

Μετά σκοτάδι.. φορά το προσωπείο 

και ντύνεται 

γίνεται ένα με  τη σκιά απέναντι,

        μοιάζει λίγο με ζωή ,

λίγο  με θάνατο,

υποφερτά ,ατσαλάκωτα, αδιάφορα..

οδοιπόρος...

χαμένος στο χτες κοροϊδεύει το σήμερα,

μαζί ψυχές, αθώες κι ανύποπτες, 

είναι το παιχνίδι της ψευδαίσθησης να νοιώθεις πως ζεις , 

  μέσα σου ο κόσμος όλος νεκρός ,

ένα  κορμί που αιωρείται ...

έως ότου χωθεί βαθιά στη γη!!

έως τότε κινδύνους γεννά..

σκοτάδι  χαρίζει κι απόγνωση !

Όσο..

Όσο θα βρίσκω ουρανούς 

θα κοντοστέκομαι

δειλά ,

ήσυχα,

ταπεινά.

Όσο θα προσμένω θύελλες

θα αντιστέκομαι

άγρια,

επίμονα,

απόλυτα.

Όσο θα με βρίσκουν οι μνήμες

θα επαναστατώ

ανένταχτα,

τραγικά,

μάταια.

Όσο θα με προσμένουν έρωτες

θα απαρνιέμαι

νου,

σώμα,

πνοή.

Όσο θα μου γελά η ζωή

θα τολμώ

τα όνειρα,

τις σκέψεις,

τους πόθους.

Όσο ο θάνατος δε ξεπροβάλλει

θα χτίζω

μικρές νεκρικές σιωπές

για ν΄ απαλύνω τον 

ερχομό του...

Αλλάζουν οι άνθρωποι;;;

ή μονο οι διαθέσεις τους ;;  κι εμεις τοτε πως λειτουργούμε;;; μμμ.. μάλλον ως γευσιγνώστες της ζωής  που δοκιμάζοντας από το αποσταγμα της αντίληψής μας  συμπεραίνουμε ανάλογα ...πάντα όμως  με την έπαρση ενος ειδήμονα !  έτσι παίρνουν τη σκυτάλη αλλοτε οι επαινοι κι άλλοτε οι αφορισμοί ..

Ηδονή και καταδικη!

σ΄αυτή τη μέρα που γκρίζαρε το θολό μου τοπίο

στέκει ένας ουρανός 

αλύτρωτη ελπίδα .

Μια υπόσχεση που δε θα τηρηθεί 

μα δοθηκε

έτσι για να γλυκαίνει τα απόνερα

της σκέψης.

Σε παρελθόντα χρόνο λέξεις, 

να μουδιάζει το μυαλό

να πάλλεται ο μυς στο στήθος.

Πορεία νοσταλγίας ..

Πορεία  ορίων..

Πορεία  αστοχίας..

Σ΄αυτή τη μέρα που η νύχτα θα βρει

με σκιές να τυλίξει

η απουσία μου ηχηρή. 

Η βέβηλη σιωπή μου 

όμοια απειλή.

Όμοια με ..μένα...