Όσο θα βρίσκω ουρανούς
θα κοντοστέκομαι
δειλά ,
ήσυχα,
ταπεινά.
Όσο θα προσμένω θύελλες
θα αντιστέκομαι
άγρια,
επίμονα,
απόλυτα.
Όσο θα με βρίσκουν οι μνήμες
θα επαναστατώ
ανένταχτα,
τραγικά,
μάταια.
Όσο θα με προσμένουν έρωτες
θα απαρνιέμαι
νου,
σώμα,
πνοή.
Όσο θα μου γελά η ζωή
θα τολμώ
τα όνειρα,
τις σκέψεις,
τους πόθους.
Όσο ο θάνατος δε ξεπροβάλλει
θα χτίζω
μικρές νεκρικές σιωπές
για ν΄ απαλύνω τον
ερχομό του...
