Αυτή τη πτώση κανείς μη σταματήσει.
Ζωή σε όρια φανταστικά όπου κανείς δε χώρεσε.
Ο αέρας μαστιγώνει τις σκέψεις,
την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχουν,
Και το αντάμωμα με τη γη δεν αργεί.
Στροβιλίζεται το κορμί
τα χέρια ανοιχτά ..αγκαλιάζουν
σε χορό άγνωστο
εικόνες ,άμορφες..
Πόσο όμορφο τούτο το γαλάζιο,
πολιορκία της μνήμης
η ώρα που κάθισε στη ποδιά
του έρωτα,
που δε ξεχνά ,
σκλάβος στο παρελθόν ,χαμογελά εκεί,
παιδί ,
γαλήνη,
ευτυχία..
Μετά σκοτάδι.. φορά το προσωπείο
και ντύνεται
γίνεται ένα με τη σκιά απέναντι,
μοιάζει λίγο με ζωή ,
λίγο με θάνατο,
υποφερτά ,ατσαλάκωτα, αδιάφορα..
οδοιπόρος...
χαμένος στο χτες κοροϊδεύει το σήμερα,
μαζί ψυχές, αθώες κι ανύποπτες,
είναι το παιχνίδι της ψευδαίσθησης να νοιώθεις πως ζεις ,
μέσα σου ο κόσμος όλος νεκρός ,
ένα κορμί που αιωρείται ...
έως ότου χωθεί βαθιά στη γη!!
έως τότε κινδύνους γεννά..
σκοτάδι χαρίζει κι απόγνωση !
