Κομμάτι της κόλασής σου με βάφτισες
φιλήδονε εραστή που στη ομίχλη σα τυλίχτηκε το κορμί σου, ρίγησες.
Κρίμα που ήσουν σκιά και στο σκοτάδι χυμούσες σα θεριό,
ανέβαινες πολύ ψηλά τη μορφή σου μη πλάσουν χείλη .
Μη τυχόν και λαβωθεί το νόημα της ύπαρξης σου.
Το νόημα!
ποιο νόημα άραγε ;;
έτσι σοφός κι απόμακρος λογιόσουν βασιλιάς σου,
κανείς ποτέ να μη μπορεί ν αγγίξει τα φτερά σου !
και μετά το παραμύθι έλεγε πως φτάνουν πια οι ρίμες ,
πως απο δω και μπρος θα φέρνουμε μόνο μπροστά σου μνήμες!
Κι άρχισε ο φόβος να τρανεύει το κορμί να λυγά
κι ο κουρσάρος με το κουλό του χέρι να σου γνέφει "προχώρα"
Η σανίδα τρίζει ,
η θάλασσα παγωμένη και σιωπηλή σα και σένα.
Μόνο το βλέμμα σας μιλά
το δικό σου και της γαλαζιας αφέντρας που σήμερα φόρεσε τα καλά της .
έτσι κάνει πάντα σα καταπίνει παληκάρια
στο βυθό της
πανηγύρι στήνει
κι ορέγεται την ηδονή κι όλο πίνει ...πίνει...
Σε τόσο ανόητο ποίημα θα πεις πως χώρεσες ..πως άντεξε η ντομπροσύνη
μα η ειρωνεία στέκεται πιο όμορφα σ΄αυτά τα στέκια.
και ντομπροσύνη είναι να μέμφεσαι κείνο των βασιλιάδων στέμμα το ολόχρυσο ,το πλουμιστό,.
τ΄αγορασμένο μ αίμα!
Ένα βήμα πριν το χάος ,κι αναρωτιέσαι με το φόβο σου αντάμα.
άραγε πως θα ναι η ζωή
χωρίς κανένα θάμα;;;
Θρήνος. μοιρολόγι. όπως την εποχή της μαύρης σου καταχνιάς
εκείνης που σ ακολούθησε κι ας εκλεισες τη πόρτα.
Μα τι μπορεί να σταματά το θάνατο ! για ρώτα !
Μαζί του τον κουβάλησες ,θαρρούσες άσπρο ρούχο ,
μα παίρνει όλες τις μορφές το μαύρο πλάσμα τούτο.
Το έσυρες Περίτρανε σ΄ολα τα μονοπάτια , το μέθυσες ,το ύψωσες ..
το τσάκισες στ΄αμπάρια!
Τώρα κείνο το κορμί βουτά στο άπειρο με ματια υγρά σα μωρού παρακαλεί για έλεος
σπαρταρά το γυρισμό που δε θαρθει ξανα
Ποτέ!
όταν εσύ τολμάς να γράψεις στη μοίρας τα κιτάπια μη ζητάς γυρισμούς
μη στέκεσαι νεκρό κουφάρι να σε διασύρει ο φόβος.
Θάρρος θέλει το τίποτα .Απόφαση η ώρα μηδεν.
Γεννιέσαι ξανά
την ώρα που το νερό γλύφει το κορμί
βαφτίζεσαι ξανά
και τ όνομα σου ;;;
Mμμ εδώ με προσοχή διαλέγεις το "Κανένας" γιατί αν τολμήσεις τόσο δα λεξης πλάνας τα χάδια να δεχτείς τότε καλέ μου, να ετοιμάζεσαι
ξανα σε κείνης της θάλλασας τον ιστό
να μπλεχτείς.
Κι αν τούτο δω το πλάσμα που σκαρφίστηκε ολη την ανοησία φοβάσαι μη το κανει μονάχα από κακία.,τότε καλέ μου
χόρεψε μ΄ ολη την κομπανία
σκόρπισε τα χαμόγελα ,λικνισε το κορμί σου
κι αφησε τη μαρμαρυγή που τρώει το κορμί σου!
