Ένα χαμόγελο παιδιού
αυτό είσαι
Ένα μικρό μιρμήγκι που τις ασέληνες νύχτες βουρκώνει
μοναχό
παρατάς το παιχνίδι του άντρα και
ξεφλουδίζεις αργά τον τοίχο των αναμνήσεων.
Κει μέσα στη γαλήνη
φαντάζεσαι πως θα βρεις
τις απαντήσεις των καιρών.
Κει στο σκοτάδι η εξυπνάδα σου περιττή
γιατί δε τη βλέπεις
γιατί δε δίνει λύσεις,
γιατί δε σου κλειδώνει το θυμό.
Το ξέσπασμά σου τόσο βουβό
τρομαχτικό
κραυγή!
Τότε είναι που ναρκώνεις τη ψυχή
τινάζεις απ' το καβούκι τον πόνο
μαζί κι ό,τι κουβαλάς χωρίς να φταίει.
Παιδί είσαι
έτσι κάνουν τα παιδιά.
κρύβονται
αδικούν
μα παλι αγαπιούνται.
Στις νύχτες αυτές τις άπειρες
ονειρεύεσαι το δικό σου φεγγαρι
σε χώρες μακρινές
ολόγιομο
αστραφτερό
σε κόσμους ξέγνοιαστους
χωρίς αποσκευές
που το τραγούδι δε κοπάζει
που τα πόδια δε σταματούν το χορό
κι η μουσική ακόρεστη πείνα σου.
Σε τούτη τη γη που φαντάζεσαι πως τρέχεις
μυρωδιές βαμβακιού
άπλετο φως
συ ο καθως πρέπει ,ο κύριος που έχτισες τόσα χρόνια
μες τη γραβάτα σου
και στο καλοσιδερωμένο πουκάμισο..
έχεις άραγε αναλογιστεί πως είναι η βουτιά μες στο λευκό;;;
Γνωρίζεις πόσο εύκολα τον άμαθο μπορεί να πνίξει μια αγκαλιά του;;;
Επιθυμεί ο άνθρωπος πάντα αυτό που δε κατέχει
εκείνο το ανέφικτο
και δυσκολο
το όνειρο.
Σε τούτη τη γη που φανταζεσαι πως τρεχεις
οι όχθες του ποταμού ξενες
μυστικές
πλάνες.
Ν΄ανταμώσεις ανθρώπους άγνωστους
να χαθείς στα χρώματα και στις ντοπιολαλιές.
να νιωσεις ξενος
να γινεις ένας ξένος.
Εκείνος που δεν θα εχει εγνοιες
εκείνος που στο ποταμόπλοιο ψηλα θα σταθεί
στη ρότα του επάνω
θα απλώσει το χέρι
η τελευταία φωτογραφία του εαυτού του
θολό το νερό χάνεται αργά και σβήνει .
Σ΄αυτή τη χώρα του μυαλού, τις νύχτες , ταξιδεύεις
σε κείνες τις ασέληνες
αχ ζωή!
αυτα ειναι τα παιδιά !
