Είναι απιστευτο το ποσο μπορεί κανείς να χασει τα λογικά του σα βαδίζει με το συναισθημα και τα ενστικτα.Και τα δυο τον γελουν και στο τελος μενει να μην αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Κατι αναλογο παθαινε σαν ηταν μικρη. Θυμαται να καθεται με τις ωρες απέναντι απ τ ανοιχτό παραθυρο και να απολαμβανει τη φυση.Τι αλλο πιο γαληνιο υπαρχει απ το γαλαζιο τ ουρανού και πιο μελωδικό απ' τον ηχο των φυλλων σαν τ αερακι τρυπωνει μεσα τους. Εκλεινε τα ματια .Τότε ο ανεμος αφηνε για λιγο τις φυλωσιές κι σα κλεφτης πλησιαζε δειλα και της χαιδευε το προσωπο και το λαιμο. Τουτος ο τρυφερος εραστης εκανε το κορμι της να μειδιά την καρδια της να χτυπα ρυθμικά. Ανοιγε τοτε ελαφρα το στομα και κεινος της χαριζε το πιο δροσερο φιλι του. Κεινη την ωρα της φαινοταν πως ζει την απολυτη ευτυχια. Τιποτα στο κοσμο δεν ειναι πιο ομορφο και πιο γλυκο απ τη στιγμη. Ο,τι και να της χαριζαν τη μικρη αυτη στιγμουλα της δε θα την προδιδε ποτε . Ενα βραδυ ξυπνησε τρομαγμενη απ ενα κακο ονειρο . Απεναντι απ το σπιτι καποιοι εκοψαν το δεντρο .Εκεινη θυμαται πως ετρεξε να τους σταματησει μα οσο εκεινη και να τρεχε δε μπορουσε να τους φτασει ..η αποσταση ολο και μεγαλωνε ενω εκεινοι συνεχιζαν με μανια να πληγωνουν το κορμο . Τα πουλια φοβισμενα πεταξαν μακρια κρυβοντας τον ηλιο .. η μερα σκοτεινιασε κι αρχισε να φυσαει δυνατα. Οι ανθρωποι ομως συνεχιζαν το εργο τους χωρις να δινουν καμια σημασια. Εξαλλου σ αυτο το κοσμο ο καθενας ενδιαφερεται πρωτα για τον εαυτο του. Στη μνημη της αντηχουν τα λογια εκεινων των ψευτοσοφων: "σημασια εχει να περνας καλα" ...ναι αυτο .. και κεινοι τωρα τους εβλεπε σιγουρα περνουσαν πολυ καλα . Τ αστεια τους αντηχουσαν στη πλαγια καθως τα τσεκουρια επαιρναν μια ζωη. Σε τουτο το κοσμο το χε ακουσει πολλες φορες πως οι δυνατοι επιβιωνουν. Μα τουτο πως να το δεχτει ? ειναι αδικια ..
Το δεντρο πια αψυχο πεφτει στα ποδια τους ...κι εκεινη απο την κουραση σωριαζεται στη γη.Ειναι πλεον αργα .Η μυρωδιατου θανατου την εφτασε .Ειχε μια στιφη γευση πικραμυγδαλου. Στα ματια της τα δακρυα δε προλαβαν να φανουν . Η οργη τα προλαβε.. εκεινη τη στιγμη που ο Θεος απουσιαζει και τα καζανια κοχλαζουν.Μπορεις να σκοτωσεις τοτε ..μπορεις να σκοτωθεις. Κενο μνημης, κενο συναισθηματων, κενο λογικης...τιποτα ..απλα δεν υπαρχει τιποτα ...ουτε καν εσυ ..
Με τις αισθησεις παγωμενες προσπαθει να σηκωθει. Το σωμα της σιγα σιγα συνερχεται μαζι κι ενας παραξενος πονος. Δε ξερει τι ειναι ..απο που...
Οι ανθρωποι πια εχουν φυγει ..το δεντρο εκει ..διαμελισμενο ...ποτε προλαβαν αναρωτιεται..
Ποτε προλαβαινουν οι ανθρωποι να κανουν τοσο κακο !
Πανω σε κεινα τα νεκρα κλαδια εκεινη ακουμπα τωρα πια ξεψυχισμενη...ενας ανεσταγμος προλαβαινει να βγει μονο απ αυτα τα χειλη..μετα σιωπή...κι αερας ...
Αερας ...ανοιγει τα ματια ..ανασα ..ειναι ακομα ζωντανη ...μμμ ζωντανη..
Πεταγεται ορθια και κατευθυνεται προς το παραθυρο .Αγρια νυχτα ,βροχή κι ενας αγριος αερας που βρυχαται ασταματητα...η λαχταρα μεγαλη να δει Εκεινο..να το δει ζωντανο ...
Ανοιγει το παραθυρο και Κεινο ναι στεκεται εκει .. στη κορυφη του λοφου με τις φυλωσιες του να να λυκνιζονται στο τρελο χορο της καταιγιδας . Μουσκεμένη από τη βροχή που ορμησε απ τ ανοιχτο παραθυρο μα κι απο ευτυχια χαμογελα..γελα ..ευτυχισμενη και παλι ..
Η ελπιδα της ειναι εκει ..μονο ενα τρομακτικο ονειρο ηταν ...τιποτα παραπανω..
Ξαφνου φωτια !!!
ΦΩΤΙΑ !!
Η ελπίδα στις φλογες !!
Ένας αλητης κεραυνός που σεργιανουσε εκει κοντα απο βαρεμαρα θελησε να τυφλωσει λιγο τον κοσμο ...
Το πυροτεχνημα πετυχε κι ο ουρανος γεμισε με φλεγομενα μικρα αστερακια..
Σ' αυτον το κόσμο πισω απο καποιο παραθυρο ενα αψυχο κορμι κρατά στην αγκαλιά του μια μικρούλα καμένη ελπιδα..
......................................................................................................................................................
Αν καποια στιγμη (ναι ειδες τι ειπα στιγμη) εσυ διαβατη λοξοδρομήσεις πες πως ηταν απλα ενα ...ονειρο
