μεσα του εγω
παλευω να σβησω σημαδια
ξαφνικα,
ενα κυμα
με βυθιζει ξανα
παλι εκει
η δινη σου ο φοβος μου
και λυτρωμος
ολα ανταμα,
παραλογο και λογικη χορευουν,
γυρω τους
μονο φωτια,
ενος κοσμου
μικρου ,ασημαντου, υποκριτη.
Η ανασα σου, ανασα μου.
Χωρις να ξερεις αναπνεω μ αυτην.
Ο πονος σου, μελαγχολει τις νυχτες μου.
Χωρις να γνωριζεις πως κεινες ειν΄η ζωη μου.
Το γελιο σου, η ελπιδα μου.
Χωρις να φανταστεις πως καθε ξημερωμα την αντικριζω.
Χωρις...
