Ζωή σαν τη δικιά μου - Διάφανα Κρίνα

μια ζωη δανεικη, ξεχασμενη,
τυλιγμενη σε μαυρες νοτες ..
κι υστερα το αιμα ..
εκει που θωρρεις τον ουρανο μια κολαση
καιει τα φτερα σου..

Midnight Choir - Muddy River of Loneliness

ηρθε παλι εκεινη,
το χερι απλωσε..
τωρα βαδιζεις ανταμα σε γνωριμα χναρια ...
στα ματια σου γυαλινες μπαλαρινες
στριφογυρνουν αδιακοπα
σ ενα χορο του χθες..
χωρις μουσικη , χωρις πνοη,
χωρις ελπιδα.
ψυχρη εκδικηση ο θανατος τους στις οχθες σου...

Διοτίμα, ιέρεια και διδάσκαλος του Σωκράτη

Η Διοτίμα φέρεται ότι έζησε στο β' μισό του 5ου αι. π.Χ. και συγκαταλέγεται μαζί με τους Πυθαγόρα, Σωκράτη, Ιπποκράτη και Πλάτωνα, στους μεγάλους κλασσικούς δασκάλους του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Φέρεται σαν ιέρεια στην Αρχαία Μαντινεία, φιλόσοφος, Πυθαγόρεια και μάλιστα γνώστρια της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Η κύρια αναφορά και η φιλοσοφική φυσιογνωμία της Διοτίμας βρίσκεται στο λόγο του Σωκράτη στο "Συμπόσιο" (ή "περί Έρωτος") του Πλάτωνα, όπου εμφανίζεται σαν πολύ σημαντικό πρόσωπο. Στο ίδιο έργο ο Σωκράτης αναφέρεται σ'αυτήν ως δασκάλα του λέγοντας ότι ήταν ιέρεια στην Μαντίνεια και ότι τελούσε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π. Χ. Ο Σωκράτης δηλώνει ότι οφείλει σ' αυτήν ακριβώς τις απόψεις του για τον έρωτα, ως πόθο και κίνητρο για το ωραίο και αληθινό. Σε ένα μεγάλο μέρος ο λόγος του είναι η αφήγηση του διαλόγου περί Έρωτος που είχε με αυτήν. Ουσιαστικά πρόκειται για το λόγο και τη διδασκαλία της Διοτίμας. Το διάλογο αυτό ο Σωκράτης μεταφέρει στους φίλους του, διδάσκοντας ό,τι ο ίδιος είχε προηγουμένως μάθει για τον Έρωτα από αυτήν, η οποία "σε αυτό το θέμα ήταν πολύ σοφή".

Έτσι, στην αρχή του λόγου του ο Σωκράτης, απευθυνόμενος στον φίλο του Αγάθωνα, λέγει:

…."Και εσένα (Αγάθωνα) βέβαια, θα σε αφήσω τώρα. Όμως, τον λόγο για τον Έρωτα, που άκουσα κάποτε από τη Διοτίμα, μια γυναίκα από τη Μαντίνεια -- που ήταν σοφή και σ' αυτά και σε πολλά άλλα, και στους Αθηναίους όταν έκαναν θυσίες πρίν πέσει η πανούκλα, κατώρθωσε να αναβάλει την αρρώστεια γιά δέκα χρόνια, αυτή πού δίδαξε και σ' εμένα τα ερωτικά -- αυτόν λοιπόν τον λόγο, θα προσπαθήσω όσο μπορώ με δικά μου λόγια νά σας αναπτύξω, σύμφωνα με όσα συνωμολογήσαμε εγώ και ο Αγάθωνας. Πρέπει λοιπόν Αγάθωνα, όπως έκανες και συ στη διηγησή σου, πρώτα να αναπτύξω με κάθε λεπτομέρεια τι είναι Έρωτας και ποιος είναι, και στη συνέχεια να πω για τα έργα του. Μου φαίνεται λοιπόν, ότι είναι πιό εύκολο να τα αναπτύξω έτσι, όπως έκανε κάποτε και σ΄ εμένα η ξένη όταν με εξέταζε. Διότι κι εγώ σχεδόν κάτι τέτοια της έλεγα, σαν αυτό που λέει τώρα σ' εμένα ο Αγάθωνας, ότι ο Έρωτας είναι μέγας θεός, και ότι είναι για τα καλά. Μου έκανε έλεγχο λοιπόν σ' αυτά τα λόγια, όπως κι εγώ κάνω στον Αγάθωνα, ότι ούτε καλός είναι σύμφωνα με τόν λόγο μου ούτε αγαθός…"

Στη συνέχεια ο Σωκράτης μεταφέρει στους μαθητές του το διάλογό του με τη Διοτίμα η οποία μιλά για την ουσία και σημασία του έρωτα, όπως και για τη θέση της γυναίκας, όπου μεταξύ άλλων δηλώνει ότι ο έρως είναι "ο τόκος εν τω καλώ".

Ο Πρόκλος θεωρούσε τη Διοτίμα Πυθαγόρεια. Αλλά και ο Ξενοφών την μνημονεύει, αναφέροντας ότι ήταν καλή γνώστρια των μαθηματικών και μάλιστα και των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων. Από τις υπάρχουσες πηγές είναι πολύ πιθανόν ανάμεσα στα πλούσια ιερά της αρχαίας Μαντινείας να υπήρχε μαντείο φημισμένο για την εποχή εκείνη, όπου ιέρεια ήταν η Διοτίμα. Ωστόσο δεν έχει εξακριβωθεί απόλυτα αν πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο ή για ηρωϊδα της πλατωνικής φαντασίας.

πηγη: http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/diotima.html

ενα σβησμενο ονειρο ...

Είναι απιστευτο το ποσο μπορεί κανείς να χασει τα λογικά του σα βαδίζει με το συναισθημα και τα ενστικτα.Και τα δυο τον γελουν και στο τελος μενει να μην αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Κατι αναλογο παθαινε σαν ηταν μικρη. Θυμαται να καθεται με τις ωρες απέναντι απ τ ανοιχτό παραθυρο και να απολαμβανει τη φυση.Τι αλλο πιο γαληνιο υπαρχει απ το γαλαζιο τ ουρανού και πιο μελωδικό απ' τον ηχο των φυλλων σαν τ αερακι τρυπωνει μεσα τους. Εκλεινε τα ματια .Τότε ο ανεμος αφηνε για λιγο τις φυλωσιές κι σα κλεφτης πλησιαζε δειλα και της χαιδευε το προσωπο και το λαιμο. Τουτος ο τρυφερος εραστης εκανε το κορμι της να μειδιά την καρδια της να χτυπα ρυθμικά. Ανοιγε τοτε ελαφρα το στομα και κεινος της χαριζε το πιο δροσερο φιλι του. Κεινη την ωρα της φαινοταν πως ζει την απολυτη ευτυχια. Τιποτα στο κοσμο δεν ειναι πιο ομορφο και πιο γλυκο απ τη στιγμη. Ο,τι και να της χαριζαν τη μικρη αυτη στιγμουλα της δε θα την προδιδε ποτε . Ενα βραδυ ξυπνησε τρομαγμενη απ ενα κακο ονειρο . Απεναντι απ το σπιτι καποιοι εκοψαν το δεντρο .Εκεινη θυμαται πως ετρεξε να τους σταματησει μα οσο εκεινη και να τρεχε δε μπορουσε να τους φτασει ..η αποσταση ολο και μεγαλωνε ενω εκεινοι συνεχιζαν με μανια να πληγωνουν το κορμο . Τα πουλια φοβισμενα πεταξαν μακρια κρυβοντας τον ηλιο .. η μερα σκοτεινιασε κι αρχισε να φυσαει δυνατα. Οι ανθρωποι ομως συνεχιζαν το εργο τους χωρις να δινουν καμια σημασια. Εξαλλου σ αυτο το κοσμο ο καθενας ενδιαφερεται πρωτα για τον εαυτο του. Στη μνημη της αντηχουν τα λογια εκεινων των ψευτοσοφων: "σημασια εχει να περνας καλα" ...ναι αυτο .. και κεινοι τωρα τους εβλεπε σιγουρα περνουσαν πολυ καλα . Τ αστεια τους αντηχουσαν στη πλαγια καθως τα τσεκουρια επαιρναν μια ζωη. Σε τουτο το κοσμο το χε ακουσει πολλες φορες πως οι δυνατοι επιβιωνουν. Μα τουτο πως να το δεχτει ? ειναι αδικια ..

Το δεντρο πια αψυχο πεφτει στα ποδια τους ...κι εκεινη απο την κουραση σωριαζεται στη γη.Ειναι πλεον αργα .Η μυρωδιατου θανατου την εφτασε .Ειχε μια στιφη γευση πικραμυγδαλου. Στα ματια της τα δακρυα δε προλαβαν να φανουν . Η οργη τα προλαβε.. εκεινη τη στιγμη που ο Θεος απουσιαζει και τα καζανια κοχλαζουν.Μπορεις να σκοτωσεις τοτε ..μπορεις να σκοτωθεις. Κενο μνημης, κενο συναισθηματων, κενο λογικης...τιποτα ..απλα δεν υπαρχει τιποτα ...ουτε καν εσυ ..

Με τις αισθησεις παγωμενες προσπαθει να σηκωθει. Το σωμα της σιγα σιγα συνερχεται μαζι κι ενας παραξενος πονος. Δε ξερει τι ειναι ..απο που...

Οι ανθρωποι πια εχουν φυγει ..το δεντρο εκει ..διαμελισμενο ...ποτε προλαβαν αναρωτιεται..

Ποτε προλαβαινουν οι ανθρωποι να κανουν τοσο κακο !

Πανω σε κεινα τα νεκρα κλαδια εκεινη ακουμπα τωρα πια ξεψυχισμενη...ενας ανεσταγμος προλαβαινει να βγει μονο απ αυτα τα χειλη..μετα σιωπή...κι αερας ...

Αερας ...ανοιγει τα ματια ..ανασα ..ειναι ακομα ζωντανη ...μμμ ζωντανη..

Πεταγεται ορθια και κατευθυνεται προς το παραθυρο .Αγρια νυχτα ,βροχή κι ενας αγριος αερας που βρυχαται ασταματητα...η λαχταρα μεγαλη να δει Εκεινο..να το δει ζωντανο ...

Ανοιγει το παραθυρο και Κεινο ναι στεκεται εκει .. στη κορυφη του λοφου με τις φυλωσιες του να να λυκνιζονται στο τρελο χορο της καταιγιδας . Μουσκεμένη από τη βροχή που ορμησε απ τ ανοιχτο παραθυρο μα κι απο ευτυχια χαμογελα..γελα ..ευτυχισμενη και παλι ..

Η ελπιδα της ειναι εκει ..μονο ενα τρομακτικο ονειρο ηταν ...τιποτα παραπανω..

Ξαφνου φωτια !!!

ΦΩΤΙΑ !!

Η ελπίδα στις φλογες !!

Ένας αλητης κεραυνός που σεργιανουσε εκει κοντα απο βαρεμαρα θελησε να τυφλωσει λιγο τον κοσμο ...

Το πυροτεχνημα πετυχε κι ο ουρανος γεμισε με φλεγομενα μικρα αστερακια..

Σ' αυτον το κόσμο πισω απο καποιο παραθυρο ενα αψυχο κορμι κρατά στην αγκαλιά του μια μικρούλα καμένη ελπιδα..

......................................................................................................................................................

Αν καποια στιγμη (ναι ειδες τι ειπα στιγμη) εσυ διαβατη λοξοδρομήσεις πες πως ηταν απλα ενα ...ονειρο