Θυμασαι τις πυγολαμπιδες ?Η νυχτα ειναι το σπιτικο τους.Το ξημερωμα παιζουν με τα ξωτικα,

βουλιαζουν στις δροσερες φυλλωσιές, πλαθουν παραμυθια.

Εκεινη την ωρα μπορεις να δεις το φως τους, τουτη τη μικρη στιγμουλα που ονειρευονται.

Αυτες θα σε γλιτωσουν απο καθε σκεψη.Τα πλασματακια αυτα που ζουν κι αναπνεουν στο σκοταδι

δε κρυβουν ομορφια.Ασχημα τα λες αν τα προσεξεις!Αυτο που σ ελκει ειναι

το φως.

Ενα φως που γεννηθηκε να κρατα το κακο μακρια,

να προστατευει τις κερκοπορτες ,

καποτε

κουβαλα τη λοιδορια ή το θανατο .

Στα χερια των μικρων παιδιων

η αγχονη.

Πως να τους θυμωσεις

το γελιο τους

εκεινο

αναζητουν...

Εκεινη δεμενη στο σχοινι

καταδικασμενη να κανει κυκλους,

η ελευθερια λες μια ανασα

τουτος μαζι κι ο πονος,

ματαια

Προμυθεια δεσμα ...

Πανω κει στο βραχο ενα κορμι κομματιαζεται.

Αποφαση θεου των θεων,

μοιραια

ατρωτη

καταδικαστικη.

Οι δικαστες μιλησαν.

Το φως ανηκει στους εκλεκτους . Υβρις το φωτοστολισμα σου.

Καμια φωτια δε πρεπει στους αδυναμους.

Και συ που θελησες

στολιδια σου, τωρα,

οι σιδερενιοι κρικοι.

Σου το χε πει ο χρησμος

"μη με ψαχνεις μεσα στους αλλους"...

μα συ παρακουσες

δε το θελες,

τα σημαδια τα διαβαζες καλα

για αιωνες

κι ηρθε το σημερα να σε προδωσει.

Ξερεις πως μονο εσυ φταις.

Το γνωριζεις καλα...

Εφυγες απο το σκοταδι

γλυστρισες στου δασους το ξεφωτο

και πλανηθηκες.

"Τουτη τη ζωη" πραγματικα οπως ειπες "πρεπει να τη ζησεις χιλιες φορες για να τη μαθεις"

μα και παλι

στα ιδια λαθη

βουλιαζεις...

η μονη ευθυνη βαραινει τα δικα σου φτερα

χαρτινα σε εναν κοσμο ωκεανο,

μα παλι δε μετανοιωνεις

για το ταξιδι.

Για την αποκοτια σου ..

Γυρισε πισω

μια συμβουλη

παρατα την Ιθακη,

δεν υπαρχει για σενα!

Μ ακους?