μοιαζουν να κοιτουν μα δε βλεπουν..
ανασαινεις στο σκοταδι σα κλεφτης.
Η φλογα στον ουρανο οδηγος σου..
εκει ολογιομη στεκει
σ ανασταινει
και παλι οταν χανεται φεύγεις κι εσυ μαζι της..
Για ενα ταξιδι χωρις προορισμο
χωρις πηγη με νερό,
μια κανατα κοκκινο κρασι στ αμπαρι
κι εφοδος...
Λυκνιζεται το καραβι σου στα κυμματα ,
ερωτευεται τι στιγμες
βυθιζει τις μνημες .
Βαρυ φορτιο και τα ψαρια
παντα πεινουν
για σαρκες..
Το γελιο αντηχει ..
Τα πανια ορθωνονται ,η τιμονιερα τριζει ,
σαλπαρεις πολυ μακρια
σε λιγο μονο η ροτα σου θα θυμιζει κεινο το περασμα ..εκεινη την αχνη γραμμή
που εκαμε το σωμα σου
πανω στο γαλαζιο...
