Ερχεται μια στιγμη όπως λεει κι ο ποιητης των ποιητων που το μεγαλο Ναι ή το μεγαλο Όχι πρεπει να πεις. Εσυ στη μεση ερμαιο των αισθηματων σου,της συνειδησης -οσης σου εχει απομεινει- των πρεπει της λογικης κι απεναντι σου ο δικαστης …κλεινεις τα ματια μηπως χαθει η αναγκη της αποφασης. Τοτε βουλιαζεις περισσοτερο .Κλειδωνεσαι σε έναν κοσμο χωρις γυρισμο…
Είναι στη φυση σου να φευγεις ,να χανεσαι … σ αυτό το δρομο κανεις δε σ ακολουθει…και πως θα μπορουσε αλλωστε! Κανεις δε μπορεσε ως τωρα ..κανεις να διαβασει τα σημαδια ..ουτε ενας !
Είναι καποιοι που μονοι ξεκινουν και παραμενουν μονοι…σε κάθε βημα τους αλλαζουν μορφες ,ονοματα καπως κι ουσια. Τα θελω τους κοιμουνται στο σκοταδι ,τα παθη τους κρυφοκοιτουν το φως .Σε καποιον ηλιο σκονταφτουν για λιγο .Τα φτερα όπως καποτε σου ειπαν κερινα και τα πανια μαυρα …κι όμως εσυ πλησιαζεις σα τη πεταλουδα που ο θανατος την προσμενει. Λιωνεις αργα σ έναν πονο που ξερεις πως λυτρωση δε φερνει.Τα ταξιδια μακρια από τον ουρανο δε σου φανταζουν. Γυρνα παλι πισω…είναι καιρος…
